เรื่องเล่าสยองขวัญนี้นั้นเกิดขึ้นมากับผู้หญิงคนหนึ่ง เธอมีอาชีพเป็นพยาบาลอยู่โรงพยาบาลรัฐที่เก่าแก่ที่สุดในประเทศ ซึ่งปัจจุบันเธอได้เกษียณมาแล้วเป็นเวลาหลายปี อาจารย์หมอที่สอนเธอนั้นได้เคยสอนเธอเกี่ยวกับความเชื่อของโลกหลังความตายว่า “ผีก็คือคนที่ตายไปแล้ว ทำอะไรใครไม่ได้หรอก ผีหลอกน่ะ ก็คือเราหลอกตัวเอง โดยการสร้างภาพขึ้นมาในมโนภาพ แล้วที่สุดมโนภาพก็สร้างจินตนาการ จินตนาการสร้างภาพเสมือน นั่นแหละคือผีหลอก” นั่นคือสิ่งที่เธอได้รับรู้มาในช่วงที่เธอเป็นนักเรียน มันจึงเป็นเหมือนคำสอนเพื่อไม่ให้เธอนั้นกลายเป็นคนกลัวผี แต่แล้วอาชีพที่เธอนั้นก็ต้องนำเธอให้ไปเจอกับเรื่องแปลกๆที่ต้องเกิดขึ้น วันนี้แอดขอนำเสนอเรื่องสยองขวัญเรื่อง “เตียงหมายเลข 8” ถ้าอยากรู้แล้วว่าเรื่องต่อจากนี้จะเป็นอย่างไร ขอให้อ่านกันให้สนุกนะครับ…
วันที่เกิดเหตุการณ์นั้นคือวันที่เธอก็ทำงานปกติ ตอนนั้นมันเป็นเวลาประมาณ 10 โมงได้แล้ว เธอและเพื่อนๆพยายามของเธอต้องคอยเช็คเช็คคนไข้ตามเวลาที่กำหนด จึงได้แยกย้ายกันไปดูคนไข้แต่ละเตียง โดยเธอกับรุ่นน้องได้เดินตรวจเตียง 1-10 ของห้องหนึ่งและรุ่นน้องอีก 2 คนตรวจเตียง 11-20 เธอได้เดินมาดูทุกๆเตียงและได้ติดอยู่ตรงที่เตียงหมายเลข 8 ที่ชื่อนายสมาน เขาเป็นคนไข้ที่กำลังพักฟื้นจากการผ่าตัด พอมาถึงเธอก็ต้องแปลกใจเพราะที่เตียงไม่มีร่างของนายสมานอยู่เลย ผ้าปูเตียงก็มีเพียงรอยนอนอยู่นิดหน่อย แต่เขาหายไปไหนกันแน่หรือจะลุกไปเข้าห้องน้ำก็เป็นไปไม่ได้ เพราะเวลาจะไปห้องน้ำ เขาจำเป็นต้องกดกริ่งเพื่อเรียกให้เธอหรือพยาบาลรุ่นน้องมาคอยช่วยไปพยุงลงจากเตียงเพื่อไปเข้าห้องน้ำ เพราะแผลผ่าตัดจะยังไม่สามารถขยับตัวได้เท่าไหร่นัก พอเห็นแบบนั้นเพื่อความแน่ใจเธอจึงได้ไปตรวจที่ห้องน้ำ แต่แล้วก็ไม่พบใครเลย
เธอจึงได้สอบถาม คนป่วยที่อยู่เตียงข้างๆกัน คือหมายเลข 9 และหมายเลข 7 แต่คนไข้ทุกคนบอกว่าไม่เห็นเขาลุกออกไปจากเตียงเลย และเธอคิดว่าถ้าเขาจะเดินออกไปนอกห้องยิ่งเป็นไปไม่ได้ หากจะออกไปต้องผ่านโต๊ะที่เธอกับพยาบาลร่วมเวรนั่งอยู่ แต่นี่ก็ไม่เห็นมีใครเข้าออก เธอได้เรียกพยาบาลร่วมเวรมาปรึกษากันว่าคนไข้หายจะทำอย่างไร หากคนไข้เกิดเป็นอะไรไปพยาบาลเวรจะต้องรับผิดชอบ พอคิดได้แบบนั้นเธอและเพื่อนกับรุ่นน้องจึงช่วยกันหาอีกรอบแต่ก็ยังคงไม่พบอยู่ดี จึงมานั่งมองหน้ากันไม่รู้จะทำอย่างไรกันดี ไม่มีใครพูด ออกความเห็นจนเวลาผ่านไปได้สักพัก เธอจึงบอกกับพยาบาลร่วมเวรว่า “นี่พวกเธอ ในฐานะที่เราเป็นหัวหน้าเวร เราว่าพอเช้าเราผลัดกัน ไปค้นหาตัวคนไข้ คาดว่าหากเดินออกไปคงไปได้ไม่ไกลเพราะแกกำลัง พักฟื้นจากการผ่าตัด ถ้าหาไม่พบจริงๆ เราจะเขียนรายงานส่งผู้อำนวย การ”
พอตอนเช้า เธอกับพยาบาลอีกคนออกเดินหาคนไข้ตาม ตึกต่างๆ แต่ไร้วี่แววของคนไข้เตียงที่ 8 อยู่ดี เธอไปที่ป้อมยามทางออกสอบถามว่ามีคนไข้ลักษณะหน้าตาแบบนี้เมื่อคืนที่ผ่านออกไปหรือไม่ ยามบอกว่า เขาไม่เห็นคนไข้คนนี้เดินผ่านไปมาเลย เพราะเขาได้เฝ้ายามไว้โดยตลอด เมื่อได้ยินแบบนั้นเธอก็หมดหวัง เธอกับพยาบาลเวรกลับมาที่ห้องผู้ป่วยรวมอีกครั้ง เธอเตรียมเขียนรายงานตามความเป็นจริง พยาบาลคนหนึ่งหันไปมองที่ประตูห้องเมื่อเห็นมีคนแวบๆ และนั่นคือคนไข้เตียงที่ 8 นั่นเอง เขายืนเกาะประคองตัวที่สั่น ผมเผ้ายุ่งเหยิง เสื้อผ้ามอมแมม “คุณพี่คะ คนไข้กลับมาแล้วค่ะ” พอเธอเห็น เธอรีบวางปากกาหันกลับไปดูที่ประตูรีบวิ่งเข้าไปหา มันเป็นจังหวะที่เขาประคองตัวไม่อยู่ เธอประคองเขาไว้ทันเวลา พยาบาลเวรอีกคน มาช่วยพยุงไปนอนที่เตียง เขาหลับตาอย่างอ่อนระโหย แพทย์เวรมา ตรวจคนไข้ตอนเช้า พอมาถึงคนไข้เตียงที่ 8 ก็ตรวจอาการแล้วสั่งให้ไปเอายากับเข็มฉีดยามาที่ห้องโดยด่วน หมอฉีดยาให้คนไข้เข็มนึง แล้วสั่งว่า “ให้เขากินอาหารเช้าก่อน จากนั้นจึงให้กินยานอนหลับให้เขาหลับไป จนกว่าจะหมดฤทธิ์ยา ท่าทางเขาอ่อนเพลียมาก” หลังจากกินอาหารเช้าและกินยานอนหลับเข้าไป เขาก็หลับสนิท เธอได้ออกเวรตอน เพื่อไปพักผ่อน
เวลาผ่านไปจนเธอเข้าเวรอีกครั้ง จึงได้พูดคุยกับคนไข้เตียงที่ 8 เพราะยังคาใจว่าเขาออกไปนอกห้องได้อย่างไร ทำไมเธอจึงไม่เห็นเขาเลย ต่อไปนี้คือเรื่องราวที่เขาเล่าให้เธอฟัง… เขากำลังนอนหลับและหูได้ยินเสียงคนเรียกอยู่ข้างหู เสียงบอกว่า ตื่นเถอะ พวกเรามารับแล้วละ พอลืมตาเขาก็เห็นชาย 3 คนในชุดคนไข้ แต่หน้าไม่มีสีเลือด มันซีดเผือก ดูแล้วก็รู้ว่าไม่ใช่คนแน่ แต่ความรู้สึกเหมือนถูกสะกดตัวไม่ได้ขยับ คนไข้สองคนหิ้วเขาลงจากเตียง อีกคนเดินประกบหลังให้เขาอยู่ตรงกลาง เขาก็ไม่มีเรี่ยวแรงจะขัดขืน เขาพยายามส่งเสียงเรียกทุกคนแต่มันไม่มีเสียง ตอนนั้นเขาเห็นเธอกำลังมองมาทางเขาแต่ทำท่าทางเหมือนมองไม่เห็น ชายทั้งสามคนล้อมหน้าล้อมหลังพาออกจากห้อง เดินไปที่ด้านหลังตึกที่เป็นห้องดับจิต พวกเขาบอกกับเขาว่า จะเอาไปอยู่ด้วยกัน วิญญาณที่พามาได้พูดว่า “พวกเราอยู่ในห้องที่นายนอนป่วยอยู่ แต่พวกเราทนพิษบาดแผลไม่ไหวเลยตาย เตียงหมายเลข 8 ที่นายนอน พวกเราล้วนตายบนเตียงนั้นทั้งหมด” เขารู้สึกว่ามันเกินไปแล้ว จึงดิ้นรนชกต่อยจนพวกวิญญาณต้องปล่อย เขาท่องสวดมนต์ทุกอย่าง เหล่าวิญญาณก็ร้องและได้ค่อยๆหายไป เขาจึงพยุงสังขารกลับมาที่ห้องคนป่วยอีกครั้ง
จนกระทั่งเธอมาช่วยประคองนั่นเอง ตัวเธอรู้ดีว่าเตียงหมายเลข 8 เป็นเตียงที่มีคนไข้เสียชีวิตมาหลายราย คนไข้หนักที่มานอนเตียงนี้มักไม่รอด แต่เธอก็ไม่เคยคิดเลยว่าผีจะหวงเตียง จนกระทั่งจะมาเอาคนไข้ไปเป็นเพื่อน และนี่ก็คือทั้งหมดของเรื่องเล่าสยองขวัญในครั้งนี้… สล็อตแตกง่าย
เครดิต : www.bookpanich.com