เรื่องเล่าสยองขวัญต่อไปนี้ มีชื่อเรื่องว่า “ขอนอนด้วยนะ” โดยเรื่องนี้นั้นเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นมากับผู้หญิงคนหนึ่ง ตัวเธอนั้นมีชื่อว่า นุ่น โดยพื้นเพแล้ว เธอนั้นเป็นคนที่เกิดและใช้ชีวิตอยู่ที่จังหวัดบุรีรัมย์ แต่พอโตขึ้นมาเธอก็ต้องย้ายไปทำงานอยู่ที่จังหวัดสุรินทร์ ระหว่างที่เธอทำงานที่นั่นนั้น เธอก็ได้อยู่พักอาศัยอยู่กับแฟนหนุ่มของเธอ มันก็เป็นเวลาหลายปีแล้วที่เธอทำงานและอยู่กับแฟนของเธอที่นี่ จนมีอยู่วันหนึ่งเธอนั้นได้ทะเลาะกับแฟนของเธอ และมันทำให้เธอตัดสินใจ ย้ายออกมาจากบ้านแฟนเพื่อออกมาอยู่หอพัก จนเธอมาได้หอพักแห่งหนึ่งที่อยู่ตรงบริเวณหลังโรงเรียน และนี่จึงได้กลายเป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องสยองขวัญครั้งนี้…
ในวันที่เธอติดต่อหอพักแห่งใหม่ที่เธอจะไปอยู่ ตอนแรกนั้นทุกอย่างก็ดูปกติ ทั้งลักษณะรอบๆของตัวหอพักและบรรยากาศ เธอนั้นโชคดีมากเพราะว่าหอพักหอนี้เหลืออยู่ห้องเดียวเพียงเท่านั้นด้วยและราคาก็ยังไม่แรงจนเกินไป เธอก็ได้บอกกับเจ้าของหอไปว่าเธอตั้งใจจะอยู่เรื่อยๆถ้าไม่มีอะไรผิดปกติ ซึ่งเจ้าของหอก็พูดกับเธอยืนยันว่าหอนี้ไม่มีอะไรอย่างแน่นอนเพราะว่าเป็นหอที่เพิ่งเปิดมาได้ปีกว่าๆเพียงเท่านั้น หลังจากคุยกันไปได้สักพักก็ทำการจ่ายเงินและเธอก็เข้าอยู่ห้องพักทันที โดยหอพักที่นี่นั้นมีลักษณะเป็นเหมือนห้องแถว เป็นห้องที่หันหน้าเข้าหากัน แต่ละฝั่งจะมีฝั่งละ 8 ห้อง ห้องที่เธอได้นั้นเป็นห้องเบอร์ 9 ซึ่งอยู่ตรงข้ามกับห้องเบอร์ 1 ที่เจ้าของหอนั้นนอนพักอยู่ห้องนี้ และตรงหน้าของเบอร์ 1 ที่เจ้าของหอพักนอนอยู่นั้นก็มีศาลพระภูมิอยู่หน้าห้องด้วย
ครั้งแรกที่เธอได้เข้าไปอยู่ที่นั่นเธอก็ได้จุดธูปไหว้ศาลพระภูมิก่อนเป็นอันดับแรกเพราะเจ้าของหอได้แนะนำเธอไว้แบบนั้นตั้งแต่แรก เธอได้เข้าไปอยู่หอพักแห่งนี้นั้นได้ 7 เดือนทุกอย่างก็เป็นปกติดีไม่มีอะไรเกิดขึ้น จนกระทั่งเข้าสู่เดือนที่ 8 ตอนนั้นเป็นช่วงเดือนเมษายน ที่จังหวัดสุรินทร์มีฝนตกหนักแรงมากช่วงนั้น ทำให้ของที่ตั้งอยู่หน้าศาลพระภูมิล้มไปไม่เป็นทิศเป็นทาง และช่วงนั้นเจ้าของหอพักไม่อยู่ประจำที่หอด้วย เขาไปทำธุระที่ต่างจังหวัด เธอจึงตัดสินใจไปทำความสะอาดศาลให้ ระหว่างที่เธอกำลังทำความสะอาดศาลอยู่นั้น สายตาเธอก็ได้ไปเห็นตุ๊กตานางรำอยู่คู่หนึ่งตรงศาล ตอนนั้นไม่รู้ว่าตัวเธอคิดอะไรอยู่ อยู่ๆเธอก็พูดออกมาโดยไม่คิดว่า “เป็นนางรำ จะมารำให้ใครดูกันคะ ตรงศาลนี้คงไม่มีใครดูหรอก” และเธอก็ได้ทำความสะอาดต่อจนเสร็จ และก็ได้กลับไปที่ห้องนอนของเธอ
ตกดึกคืนนั้นขณะที่เธอกำลังนอนอยู่ในตอนกลางคืน อยู่ๆเธอก็สามารถได้ยินเสียงของคนเคาะประตูห้องเธอที่ประตู เตาะ! เตาะ! เธอจึงลุกขึ้นมาดูเวลาก็เห็นว่ามันเป็นเวลาตี 2 ใครจะมาเคาะประตูกันตอนนี้ พอเธอไปเปิดประตูแล้วก็ปรากฏว่าไม่มีใครอยู่หน้าประตูเลย เธอจึงคิดว่าเธอคงหูฟาดไปและได้ปิดประตูและกำลังจะเดินกลับไปที่เตียงนอน แต่ไม่ทันที่จะหันหลังได้ไม่นาน เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง ครั้งนี้เคาะแรงขึ้นมาก เธอตกใจมากและก็ไม่กล้าที่จะไปเปิดดูแล้วว่าใครเคาะประตูกันแน่ เธอได้แต่หดตัวอยู่ที่บนเตียงและคิดแง่ดีว่าคงเป็นหมาที่มันตะกุยตะกายตรงหน้าประตูของเธอก็ได้ เธอพยายามคิดในแง่ดีไว้ก่อน เพราะตั้งแต่อยู่ที่นี่มันเธอก็ไม่เคยเห็นอะไรผิดปกติเลย เวลาผ่านไปได้ไม่นานเธอก็รู้สึกเริ่มง่วงอีกครั้ง แต่ไม่ทันที่เธอจะได้หลับ เสียงเคาะประตูครั้งที่สามก็ดังขึ้นมาอีก มันดังขึ้นเรื่อยๆ จนเหมือนเสียงถีบประตู
ตอนนั้นจากความรู้สึกกลัวในตอนแรกกลับกลายเป็นความรู้สึกโมโหแทน เธอจึงรีบไปเปิดประตูตรงห้องแต่ก็ปรากฏว่าไม่มีใครอยู่หน้าห้องอยู่ดี ตอนนั้นหัวใจของเธอเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะด้วยความตกใจและกลัว สายตาของเธอมองซ้ายขวาไปในความมืด จนกระทั่งสายตาของเธอได้สะดุดไปเห็นไฟตรงศาลพระภูมิ เธอพยายามเพ่งมองไปตรงนั้นแต่ก็ไม่เห็นอะไรผิดปกติ เธอจึงรีบกลับมานอนต่อ และขณะที่กำลังจะเอนตัวนอน หัวของเธอกำลังจะโดนถึงหมอน ทันใดนั้นก็เหมือนกับมีแรงอะไรบางอย่างดึงศีรษะของเธอกดลงไปกับหมอน ตอนนั้นเธอเริ่มขยับตัวไม่ได้ มือเท้าของเธอเกรงไปด้วยความกลัว ตอนนั้นเธอพยายามที่จะตั้งสติ ในขณะที่เธอกำลังรวบรวมสตินั้น หูข้างขวาของเธอก็ได้ยินเสียงของดนตรีไทยดังขึ้นมา อยู่ๆร่างกายของเธอที่ขยับไม่ได้ก็ค่อยๆหันไปทางขวาทำให้เธอนั้นได้เห็นผู้หญิงคนหนึ่งใส่ชุดนางรำ นอนอยู่ตรงข้างๆเธอและหันหน้ามาทางเธอ มันอยู่ใกล้กันมาก
ตอนนั้นเธอได้แต่มองและคิดในใจถึงพ่อแม่ของเธอ และอยู่ๆเธอก็สามารถหลุดออกมาจากอาการแข็งตัวได้และได้ลุกขึ้นมานั่ง เธอได้แต่นึกว่าใครกัน และอยู่ๆเธอก็ได้ยินเสียงพูดขึ้นมาว่า ขอนอนด้วยนะ เธอทำอะไรไม่ถูกจึงได้สลบไปทันทีหลังจากนั้น พอตื่นขึ้นมาอีกทีก็เพราะว่ามีคนโทรมาหาเธอ เธอตั้งสติได้จึงรีบไปซื้อพวงมาลัยมาไหว้ตรงศาลพระภูมิเพราะเธอคิดว่าเป็นเพราะที่เธอพูดออกไปอย่างแน่นอน จึงทำให้นางรำมาหาเธอในคืนที่ผ่านมา…